Lefteris Livadiotis – Kokkina Fanaria

Ήτανε θυμάμαι μαύρος ο ουρανός Μα έλαμπαν τα μάτια σου με φως Δίπλα μου σε είχα σαν μικρός θεός Χανόμουνα στα μάτια σου ο τρελόςΚαι μες στο τοπίο το σκοτεινό Σαν άναψε το κόκκινο Με φίλησες και χάθηκα Πώς μέσα μου τρελάθηκα Ακόμα απορώ.Μα τώρα πώς να σταματάω -πια- στα κόκκινο φανάρια όταν η θέση δίπλα -πλέον- είναι άδεια άδεια σαν τη καρδιά μου που ‘χει μοιραστεί;Πώς να τις ζω τις λεπτομέρειες, μωρό μου, μακρυά σου όταν πεθαίνω μακρυά από την αγκαλιά σου και πολεμάω μέσα μου για ένα φιλί;Και αφού για το φιλί σου -πια- ποτέ δεν σταματώ Τα κόκκινα φανάρια προσπερνώ.Τώρα, στο τοπίο το σκοτεινό Όταν ανάβει κόκκινο δεν περιμένω θαύματα με πιάνουνε τα κλάμματα και σε ρωτάω “Πώς”;Για πες μου πώς να σταματάω -πια- στα κόκκινα φανάρια όταν η θέση δίπλα -πλέον- είναι άδεια άδεια σαν τη καρδιά μου που ‘χει μοιραστεί;